Można powiedzieć, że tak zwane czarno białe myślenie jest rzeczywistością każdego człowieka kiedy był dzieckiem. Będąc dzieckiem, poczucie bezpieczeństwa w świecie i posiadanie jednoznacznie dobrej, wspierającej osoby obok siebie niemalże gwarantowało przetrwanie, w świecie który mógł wydawać się tajemniczy i budzący grozę. Dziecko od pierwszych miesięcy życia doświadczało bardzo przyjemnych emocji, takich jak błogostan podczas gdy było karmione, przytulane i znajdowało się w bliskiej obecności najbliższej osoby, zazwyczaj matki. Oprócz nich doświadczało bardzo przykrych nieznośnych emocji, silnych lęków, frustracji i wściekłości, kiedy pozostawało same bez opieki, choćby na chwilę. Było to naturalną częścią życia. Aby dać sobie radę z tak skrajnymi emocjami, swoją własną frustracja i wściekłością, podzieliło świat na pół. Jedna połowa życia lub ludzi należała do tych ?złych?, którzy byli odpowiedzialni za lęki i złość dziecka, drugiej połowie dziecko przypisało błogostan, poczucie wypełnienia ciepłem, bliskością i zrozumieniem. Mogło się tak zadziać, że np. jedna ciocia była całkowicie dobra, a druga zupełnie zła, lub jeden rodzic dobry a drugi zły w oczach dziecka.

To było częścią rzeczywistości każdego z nas i w niewielkim nasileniu może pozostawać w dorosłym życiu. Problemem staje się jednak wtedy, gdy nasilenie tego zjawiska jest takie, że rzutuje na obecne relacje w sposób niszczący. Osoba może również naprzemiennie odczuwać kogoś ? jedną i tą samą osobę ? jako kogoś złego i dobrego. Wtedy do jednej osoby raz żywi niechęć i niewiele jest w stanie wyrwać ją z tego stanu, później natomiast kiedy poczuje sympatię, może mieć wyobrażenie tej osoby jako kogoś idealnego. Bywa też tak, że osoba podzieliła w swoim umyśle świat na dobrych i złych ludzi i tym ?dobrym? wybacza wszelkie ich niedoskonałości, a nawet przychylne jej zachowania tych ?złych? interpretuje jako coś wrogiego. Takie postrzeganie świata nie pozostaje bez wpływu na relacje w domu, pracy i z nowo poznanymi osobami, które szybko zostają zakategoryzowane do odpowiedniego ?worka?. Osobą żyjącą w czarno-białym świecie również targają silne emocje, które nie pozwalają jej osiągnąć spokoju wewnętrznego i harmonii ze samą sobą. Przeżywa ona powtarzające się udręki w relacjach z innymi ludźmi. Może to prowadzić np. do braku asertywności, ponieważ tym ?złym? i tak nie ma po co zwracać uwagi i zostaje z tłumioną złością, oraz nie dopuszcza do siebie, że Ci ?dobrzy? również nie muszą być idealni i że im też można mieć co wybaczać.

autor: Agnieszka Guzowska