Zaburzenie osobowości typu borderline (BPD)

Jest to dość często spotykana choroba. Jest ona bardzo uporczywa i ciężka, a jej leczenie zajmuje wiele lat, ale jest uleczalna. Często jest wynikiem długotrwałych traum doświadczanych w dzieciństwie. Winnicott, znany psychoanalityk napisał kiedyś, że ?dom jest punktem wyjścia?. Dzieciństwo stanowi podstawę dla zaburzenia typu borderline, jak i wielu innych dolegliwości. Jeśli dom rodzinny był pełen przemocy, nadużyć, narkotyków, alkoholu, dzieci były zaniedbane, a jedno lub obydwoje rodzice wykazywali zachowania agresywne lub byli nadużywający seksualnie, albo często byli pogrążeni w głębokiej depresji i przez to byli nieobecni psychicznie, a ich dzieci nie miały wsparcia innych bliskich osób, u których mogłyby mieć swoją ostoję, takie osoby mogą w przyszłości cierpieć na zaburzenie typu borderline (ale nie zawsze tak się dzieje). Wychowując się w takiej atmosferze, młoda osoba może wielokrotnie sobie obiecywać, że sama stworzy lepszy dom w przyszłości. Niestety może to się okazać trudniejsze niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Bez przepracowania dzieciństwa koło może zatoczyć krąg w nowej rodzinie, powodując wiele cierpienia. Takie objawy jak doświadczanie bardzo silnych emocji i jakiejś wewnętrznej siły pchającej Cie do zrobienia czegoś, czego wiesz, że później będziesz żałować, np. zachowania agresywne w stosunku do najbliższych ukochanych osób, prowokowanie ich do odrzucenia Ciebie, żebyś później mógł/ mogła sobie udowodnić, że jesteś nic nie wart/a, i wiele innych, może być objawami BPD. Do innych objawów zaburzenia borderline można zaliczyć: niskie poczucie własnej wartości, złe myśli o samej/samym sobie, aż do myśli o swojej bezwartościowości i myśli samobójczych znaczące wahania nastroju, niestabilność emocjonalna i ekstremalne uczucia, np. lubienia lub nielubienia kogoś, czasem doświadczając naprzemiennie przeciwstawnych uczuć do jednej osoby łatwe wpadanie w irytację, niemożność kontrolowania własnych zachowań, mimo świadomości, że może się później żałować swojego postępowania ranienie innych, w tym przemoc fizyczna, myśli lub próby samobójcze bulimia, i inne zaburzenia jedzenia ekstremalnie silne emocje, nad którymi nie masz kontroli, niemożność decydowania o własnym zachowaniu, zachowywanie się w taki sposób, który później powoduje poczucie smutku, wstydu i winy samookaleczanie, zadawanie sobie ran, cięcie się, uprawianie niebezpiecznych sportów, prowadzenie samochodu w sposób ryzykowny, niebezpieczne zachowania seksualne z wieloma partnerami, niestabilne relacje z innymi bardzo silny lęk przed odrzuceniem, mimo że skrywany głęboko przed innymi, poczucie, że inni Cię nie rozumieją, poczucie zaniedbania, odrzucenia i bycia beznadziejną osobą, poczucie że się nie cierpisz lub nawet nienawidzisz poczucie próżni i pustki wewnętrznej, czasem doświadczany silny lęk, w tym strach przed byciem samemu Uwaga: jeśli odnajdujesz siebie w kilku z...
read more

Depresja

Nastrój depresyjny i smutek to coś innego niż depresja. Ważne jest, by rozróżniać czy smutek jest reakcją na ostatnie trudne wydarzenie mające miejsce w czyimś życiu, np. utratę bliskiej osoby, śmierć, rozwód, wyjazd, przeprowadzkę związana z rozstaniami z przyjaciółmi, odejście kogoś ważnego, czy jest to stan przedłużający się lub cyklicznie powtarzający się od długiego czasu, a nawet od lat. W tym pierwszym przypadku zazwyczaj nie ma potrzeby leczenia, ponieważ żywe emocje są naturalną częścią życia człowieka, nawet jeśli nie wszystkie są przyjemne. W sytuacji, w której osoba nieustannie doświadcza nie mającego żadnej bieżącej przyczyny przygnębienia i braku chęci do działania, niemożności odczuwania przyjemności, jej zainteresowania wyblakły i mało co ją zaciekawia, a uwaga skupia się w dużej mierze na poczuciu beznadziejności życia i siebie samej, możemy mieć do czynienia z depresją. Przedłużająca się depresja od wielu lat może stawać się częścią czyjegoś charakteru, a niska samoocena i poczucie bezsensu życia mogą tak bardzo wejść ?w krew?, że inne myślenie, czucie i postrzeganie rzeczywistości może stać się obcą sytuacją. Może nawet tak się stać, że apatia tak bardzo opanuje osobę, że może mieć utrudnioną drogę po pomoc. Wtedy samo już umówienie się na wizytę i wyjście z domu, aby udać się do psychoterapeuty może być nie lada wyzwaniem. Mimo wszystko, wyzwaniem dającym dużo nadziei na lepsze życie, jeśli zostanie podjęte. INNE OBLICZA DEPRESJI Depresja to nie koniecznie obniżony nastrój, mimo że potocznie tak się może wydawać. Każdy człowiek ma w sobie część depresyjną. Nie chodzi o to więc, aby nie czuć smutku ani złości, ale aby sobie z nimi odpowiednio radzić. Jedni ?topią smutki w kieliszku?, inni uprawiają sporty ekstremalne, aby doza adrenaliny spowodowała, że ?poczują że żyją?, inni zajadają smutki, a jeszcze inni autoagresywnie odchudzają się lub dokonują samookaleczeń. Nastrój depresyjny czasami dopada każdego, kiedy czujemy się znieważeni, odtrąceni, niedocenieni. Rzecz nie polega na tym, aby smutku nie doświadczać, ale aby sobie z nim radzić. Czy zdarzyło Ci się kiedykolwiek poczuć, że ?nieszczęścia chodzą parami?? A może zaraz po tym jak Cię szef lub inny autorytet Cię zezłościł stłukłaś sobie swój ulubiony wazon? A może akurat kiedy usłyszałaś niemiłą nowinę niechcący skaleczyłaś się albo spadła Ci komórka? A może zaraz przed wypadkiem samochodowym, który spowodowałeś byłeś bardzo niezadowolony, smutny, zezłoszczony, lub przypomniałeś sobie o czymś z powodu czego czułeś się winny? Wymierzanie sobie samemu kary, np. poprzez przypadkowe niszczenie swoich rzeczy, na które się ciężko pracowało to również mechanizm...
read more

Myślenie czarno-białe

Można powiedzieć, że tak zwane czarno białe myślenie jest rzeczywistością każdego człowieka kiedy był dzieckiem. Będąc dzieckiem, poczucie bezpieczeństwa w świecie i posiadanie jednoznacznie dobrej, wspierającej osoby obok siebie niemalże gwarantowało przetrwanie, w świecie który mógł wydawać się tajemniczy i budzący grozę. Dziecko od pierwszych miesięcy życia doświadczało bardzo przyjemnych emocji, takich jak błogostan podczas gdy było karmione, przytulane i znajdowało się w bliskiej obecności najbliższej osoby, zazwyczaj matki. Oprócz nich doświadczało bardzo przykrych nieznośnych emocji, silnych lęków, frustracji i wściekłości, kiedy pozostawało same bez opieki, choćby na chwilę. Było to naturalną częścią życia. Aby dać sobie radę z tak skrajnymi emocjami, swoją własną frustracja i wściekłością, podzieliło świat na pół. Jedna połowa życia lub ludzi należała do tych ?złych?, którzy byli odpowiedzialni za lęki i złość dziecka, drugiej połowie dziecko przypisało błogostan, poczucie wypełnienia ciepłem, bliskością i zrozumieniem. Mogło się tak zadziać, że np. jedna ciocia była całkowicie dobra, a druga zupełnie zła, lub jeden rodzic dobry a drugi zły w oczach dziecka. To było częścią rzeczywistości każdego z nas i w niewielkim nasileniu może pozostawać w dorosłym życiu. Problemem staje się jednak wtedy, gdy nasilenie tego zjawiska jest takie, że rzutuje na obecne relacje w sposób niszczący. Osoba może również naprzemiennie odczuwać kogoś ? jedną i tą samą osobę ? jako kogoś złego i dobrego. Wtedy do jednej osoby raz żywi niechęć i niewiele jest w stanie wyrwać ją z tego stanu, później natomiast kiedy poczuje sympatię, może mieć wyobrażenie tej osoby jako kogoś idealnego. Bywa też tak, że osoba podzieliła w swoim umyśle świat na dobrych i złych ludzi i tym ?dobrym? wybacza wszelkie ich niedoskonałości, a nawet przychylne jej zachowania tych ?złych? interpretuje jako coś wrogiego. Takie postrzeganie świata nie pozostaje bez wpływu na relacje w domu, pracy i z nowo poznanymi osobami, które szybko zostają zakategoryzowane do odpowiedniego ?worka?. Osobą żyjącą w czarno-białym świecie również targają silne emocje, które nie pozwalają jej osiągnąć spokoju wewnętrznego i harmonii ze samą sobą. Przeżywa ona powtarzające się udręki w relacjach z innymi ludźmi. Może to prowadzić np. do braku asertywności, ponieważ tym ?złym? i tak nie ma po co zwracać uwagi i zostaje z tłumioną złością, oraz nie dopuszcza do siebie, że Ci ?dobrzy? również nie muszą być idealni i że im też można mieć co wybaczać. autor: Agnieszka...
read more

Zespół lęku uogólnionego

Każdy człowiek doświadcza strachu i lęku. Strach jest wrodzoną emocją, która od zarania dziejów komunikowała człowiekowi zbliżające się niebezpieczeństwo i nakazywała natychmiast reagować, np. uciekając przed drapieżnym zwierzęciem, które stanowiło zagrożenie życia dla człowieka. Jednak nie wszystkie rodzaje strachu czy lęku są dziś dla człowieka czymś pomocnym, co mogłoby stanowić dla niego źródło informacji o sytuacji, w jakiej się znajduje. Może tak się dziać, że człowiek doświadcza lęków, które jedynie dezorganizują jego życie, pozbawiają go dobrego samopoczucia i stanowią uciążliwą dolegliwość, która jedynie zabiera wiele energii i uwagi, oraz powoduje bardzo nieprzyjemne odczucia. Lęk uogólniony może nie dotyczyć żadnej konkretnej sytuacji, i potrafi być tak częsty i uporczywy, że stanowi część codzienności. Lęk może w takich sytuacjach pojawiać się tak często, że osobie może wręcz trudno sobie wyobrazić jak jej życie wyglądałoby gdyby stała się wolna od lęku. Lęki mogą dotyczyć konkretnych sytuacji, ale mogą też występować bez żadnej widocznej na pierwszy rzut oka przyczyny. Objawami towarzyszącymi lękowi mogą być objawy odczuwalne w ciele, takie jak lęk przed uduszeniem się, szybkie lub nierówne bicie serca, bóle żołądka i wiele innych. autor: Agnieszka...
read more