Jest to dość często spotykana choroba. Jest ona bardzo uporczywa i ciężka, a jej leczenie zajmuje wiele lat, ale jest uleczalna. Często jest wynikiem długotrwałych traum doświadczanych w dzieciństwie.

Winnicott, znany psychoanalityk napisał kiedyś, że ?dom jest punktem wyjścia?. Dzieciństwo stanowi podstawę dla zaburzenia typu borderline, jak i wielu innych dolegliwości. Jeśli dom rodzinny był pełen przemocy, nadużyć, narkotyków, alkoholu, dzieci były zaniedbane, a jedno lub obydwoje rodzice wykazywali zachowania agresywne lub byli nadużywający seksualnie, albo często byli pogrążeni w głębokiej depresji i przez to byli nieobecni psychicznie, a ich dzieci nie miały wsparcia innych bliskich osób, u których mogłyby mieć swoją ostoję, takie osoby mogą w przyszłości cierpieć na zaburzenie typu borderline (ale nie zawsze tak się dzieje).

Wychowując się w takiej atmosferze, młoda osoba może wielokrotnie sobie obiecywać, że sama stworzy lepszy dom w przyszłości. Niestety może to się okazać trudniejsze niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Bez przepracowania dzieciństwa koło może zatoczyć krąg w nowej rodzinie, powodując wiele cierpienia.

Takie objawy jak doświadczanie bardzo silnych emocji i jakiejś wewnętrznej siły pchającej Cie do zrobienia czegoś, czego wiesz, że później będziesz żałować, np. zachowania agresywne w stosunku do najbliższych ukochanych osób, prowokowanie ich do odrzucenia Ciebie, żebyś później mógł/ mogła sobie udowodnić, że jesteś nic nie wart/a, i wiele innych, może być objawami BPD.

Do innych objawów zaburzenia borderline można zaliczyć:

• niskie poczucie własnej wartości, złe myśli o samej/samym sobie, aż do myśli o swojej bezwartościowości i myśli samobójczych
• znaczące wahania nastroju, niestabilność emocjonalna i ekstremalne uczucia, np. lubienia lub nielubienia kogoś, czasem doświadczając naprzemiennie przeciwstawnych uczuć do jednej osoby
• łatwe wpadanie w irytację,
• niemożność kontrolowania własnych zachowań, mimo świadomości, że może się później żałować swojego postępowania
• ranienie innych, w tym przemoc fizyczna,
• myśli lub próby samobójcze
• bulimia, i inne zaburzenia jedzenia
• ekstremalnie silne emocje, nad którymi nie masz kontroli, niemożność decydowania o własnym zachowaniu,
• zachowywanie się w taki sposób, który później powoduje poczucie smutku, wstydu i winy
• samookaleczanie, zadawanie sobie ran, cięcie się, uprawianie niebezpiecznych sportów, prowadzenie samochodu w sposób ryzykowny,
• niebezpieczne zachowania seksualne z wieloma partnerami,
• niestabilne relacje z innymi
• bardzo silny lęk przed odrzuceniem, mimo że skrywany głęboko przed innymi,
• poczucie, że inni Cię nie rozumieją, poczucie zaniedbania, odrzucenia i bycia beznadziejną osobą,
• poczucie że się nie cierpisz lub nawet nienawidzisz
• poczucie próżni i pustki wewnętrznej,
• czasem doświadczany silny lęk, w tym strach przed byciem samemu

Uwaga: jeśli odnajdujesz siebie w kilku z powyższych, nie oznacza to jeszcze żadnej diagnozy. Każdy, nawet zupełnie dobrze funkcjonujący człowiek może od czasu do czasu w momentach kryzysu doświadczyć wyżej opisanych objawów. Wiele zależy od ich nasilenia, powtarzalności ich na przestrzeni lat i w wielu różnych relacjach z ludźmi.

autor: Agnieszka Guzowska